Cihan Demirci, sevgili ağabeyi

ALTAN ERBULAK’ı anlatıyor…

Altan Erbulak’sız

35 yıl geçti…

ALTAN ERBULAK…  Yazar-çizerlik hayatımda kapı açan ender ustalardan biri… Unutulmaz, sımsıcak yürekli, içten, enerjik, yerinde duramayan, yetenek fazlası olan müthiş bir ağabey… Onunla yazar-çizerliğe henüz adım attığım 1978 yılı başlarında Fırt mizah dergisinde tanıştığım için bendeki yeri ayrıdır. Onu Oğuz ağabeyden bile önce tanımıştım. Henüz 16 yaşına bile basmamış bir liseli olarak beni ciddiye almış ayaküstü sohbet etmişti. Sonrasında Milliyet gazetesinde onu birkaç kez ziyaret ettim. 1985-1986 yıllarında ise Güldürü Üretim Merkezi adlı mizah üreten kurumda, patronlarımızdan Müjdat Gezen’in başımıza getirdiği usta olmuştu. Onun kadroya katılması tüm ekibi bütün mutlu etmişti, çünkü hayat dolu, bir insandı. Öylesine yetenek fazlası vardı ki, hakkıyla yapmadığı bir iş yok gibiydi.

   Kimseler pek bilmez ama, ülkemizin BBC’den diplomalı ilk kameramanı o’dur örneğin. Mesleklerini bu yazıya sığdırmak çok zor ama öncelikle bir karikatür ustasıydı ve her yerde altını çize çize; “Benim ilk işim karikatüristlik” derdi. Bakın, Altan Erbulak, Yalçın Pekşen’in 1979’da Cumhuriyet’te kendisiyle yaptığı bir röportajın sonunda şöyle der:

” Son olarak niçin karikatürü sevdiğimi söylemek istiyorum… Ne kadar kötü çizersem çizeyim, konusu da kötü olabilir ama yaptığım şey tek başıma benim… Biraz bencillik bu. Karikatürde şimdiye kadar hiç olmamış bir şey yaratmak vardır ve bunu tek başıma çizmek bana fazlasıyla zevk vermekte, onun için karikatürü birinci planda tuttum. Çünkü yetenek denen olay en çok bu işin içinde vardır. Çok önemli bir yanı da kalıcı olması… “

 Müthiş derecede sahne sıcaklığı olan, özgün bir tiyatro oyuncusuydu… O sıcaklığı perdeye taşıyan bir film oyuncusuydu… Usta bir komedyendi… İyi bir yönetmendi… Renkli bir şovmendi… Harika bir sunucuydu… Mizah duygusu doruklarda gezen bir gazeteciydi… Sıkı bir mizah yazarıydı… Sağlam bir senaristti…

   Kimse bilgisayar nedir bilmezken o bilgisayar uzmanıydı… Yerinde duramayan bir enerji küpüydü.  Bu saydığım işleri öylesine yapanlardan da değildi üstelik, hepsini hakkıyla yapardı ama ortalıkta “Ben her şeyi bilirim” havasıyla da dolaşmazdı asla…

   Daha kimselerde bilgisayar yokken, Altan abi TRT-2 televizyonunda ‘Bilgisayar Dünyası’ programı yapmaya başlamıştı 1988 yılının hemen başlarında…Ne yazık ki bu sımsıcak yüreği, fazla enerjiden yerinde duramayan bu kıpır kıpır müthiş insanı bizler 1 Mayıs 1988’de, henüz 59 yaşındayken ani bir kalp kriziyle kaybettik. Eğer o yıllarda by-pass denen ameliyat yapılabiliyor olsaydı Altan abi çok daha uzun yaşayabilirdi. Onu yitirdiğimiz 1 Mayıs 1988 gününü asla unutmam… Benim için kabus gibi bir gün olmuştu. Sanki ailemden çok yakın birini yitirmiş gibi gün boyu ağlamış, kahrolmuştum. Zira henüz 26 yaşında bile değildim ve ölümlerle şimdiki kadar haşır-neşir değildim o dönemler… O sıralarda Altan ağabeyin yakın dostluğunu paylaşan 4 yakın arkadaş hemen Moda’da bir mekanda bir araya gelmiş, onu gözyaşları içinde andığımız bir masada gece yarısına dek sohbetle  uğurlamıştık…

   Ölümünün ardından bulduğum her fırsatta onu andım… Bu anmalarda zaman zaman ailesi de yanımızda oldu. 2008 yılında, 3 Nisan 2008 tarihinde, ölümünün 20. yılında, Karikatürcüler Derneği’nin Mizah Haftası etkinlikleri kapsamında o zamanlar Saraçhane’de bulunan Karikatür ve Mizah Müzesinde özel sunumlu bir söyleşiyle, ailesiyle birlikte anmıştık Altan ağabeyi… Yönetip, konuşmacı olarak katıldığım müzedeki Altan Erbulak söyleşisinin diğer konuşmacıları; Altan Erbulak’ın eşi Füsun Erbulak, kızı Sevinç Erbulak ve İbrahim Tapa idi. Söyleşinin sürpriz ismi ise oyuncu torunu Dağhan Külegeç olmuştu. Oldukça renkli anılar, anekdotlarla Altan Erbulak’ın her yönüyle aktarıldığı bu keyifli söyleşiye zaman yetmemişti. Söyleşinin sonunda özel olarak hazırladığım “Bir Sıcak Kahkaha” adlı slayt sunumunu da yapmıştım. Söyleşi sonrasında müzenin sergi salonunda “Altan Erbulak Karikatür Sergisi” açmıştık.

   1 yıl sonrasında 24 Ekim 2009 tarihinde Karikatürcüler Derneği onun anısına bir “Altan Erbulak” karikatür albümü yayınladı ve bu albümün buluşmasını o zamanlar Sultanahmet’te Yerebatan Sarnıcı’nın çıkışında bulunan Karikatürcüler Derneği merkezinde ve sergi salonunda yaptık. Eşi Füsun Erbulak ve kızı Sevinç Erbulak konuğumuz oldular. Pek çok karikatürcünün katılımıyla Altan ağabeyimizi anılarla, anekdotlarla andık. 2 Ağustos 2010 tarihinde bu kez Ortaköy meydanında Beşiktaş Belediyesinin “Ustalara Saygı” gecelerinden birinde kalabalık bir izleyici ve konuşmacı kadrosuyla andık Altan ağabeyimizi. An geldi Balıkesir Üniversitesi çağırdı bizi, 11 mayıs 2010 tarihinde, tüm ailesi ilk kez tam kadro bir arada bir şekilde, benim de katılımımla Balıkesir Üniversitesinde, tıka basa bir şekilde dopdolu bir salonda, müthiş bir söyleşiyle andım gene Altan ağabeyimizi. 5 Ocak 2012 tarihinde Cine-5 televizyon kanalında yayınlanan “Altan Erbulak” belgeseline konuk olarak katılıp, Altan ağabeyi anlattım. Yazdığım-çizdiğim dergilerde 1 Mayıs tarihi geldi mi onu hep andım. Sanırım bu kadar çok andığım kimse olmamıştır, bu da Altan ağabeyin yarattığı sevginin karşılığıdır.  Tüm bunların dışında ben onu 5 Mayıs 2012 tarihinde Antalya’da o dönem gerçekleştirdiğimiz Antalya Karikatür Yarışmasının ödül töreni sırasında özel bir söyleşiyle andım. Son yıllarda büyük kızından kaynaklanan sorunlar nedeniyle ne yazık ki ailesinden biraz uzak düşsem de Altan ağabey hep yüreğimde…

   Yıl; 1985’ti, yaz aylarındaydık… Müjdat Gezen’le Kandemir Konduk’un sahibi olduğu Güldürü Üretim Merkezi’nde hem karikatürist hem de mizah yazarı olarak çalıştığım bir dönem…O sıcak yaz günlerinden birinde Taksim, Elmadağ’daki o oldukça renkli işyerimizin kapısı açıldı ve karikatürist arkadaşlarla çalıştığımız o büyükçe salona patronumuz Müjdat Gezen ağabey her zamanki hızlı ve aceleci tavrıyla girdi ve; “Çocuklar, müjde!.. Artık başınızda usta bir ağabeyiniz olacak.. Onun denetiminde bundan böyle daha iyi karikatürler çizeceksiniz” dedi…

   Bu sözlerin sonrasında salondaki çizer arkadaşlar bir an birbirimize baktık, zira hepimiz profesyoneldik, bu saatten sonra bir ustanın yeniden denetimine girmek doğrusu pek hoşumuza gitmemiş olacaktı ki yüzlerimiz biraz ekşidi o an…

   Fakat bu sözlerin hemen ardından Müjdat ağabey; “İşte başınıza gelen usta ağabeyiniz, şimdi huzurunuzdaaa”  dedi ve salona o müthiş sevimli ifadesiyle sevgili Altan Erbulak giriverdi… O andaki sevincimizi asla unutamam… Bütün çizer arkadaşlar bir anda ayaklanıp Altan ağabeye sarıldık…Başlangıçta yüzlerimizde beliren o ekşimenin yerini öylesine içten bir sevinç almıştı ki anlatması zor… İçeri o sıcak kahkahasıyla giren Altan ağabeyi zaten çok yakından tanıyorduk, ya da öyle sanıyorduk…

   Sevgili Altan ağabeyle birlikte çalışmak öylesine büyük bir zevkti ki bizim için… Sanki o anda mesleğe başladığımız ilk günlere yeniden döndük ve hiç yüksünmeden o büyük ustanın masasında alır olduk artık soluğu… Altan ağabeyin beğenmediği karikatürleri bir kez daha, bir kez daha çizdik, ki o beğenene kadar… Ama bu bizi öylesine mutlu ediyordu ki, çünkü Altan abi benim bu ülkede tanıdığım bileği en güçlü çizerlerin belki de en başındaki insandı… O öyle eskiz filan yapmazdı, kurşunkalemle falan iki saat yerleştirmelerle uğraşmazdı, eline aldığı rapido kalemiyle anında yerleştirirdi bir karikatürü ve müthiş bir desen ustasıydı aynı zamanda…