Asaf Koçak, ateşlerin uğursuz ve ölümsüz tuzağına en yakın zamanında bile mızıka çalıyormuş. Hayat ve özgürlük çalıyormuş… Attila İlhan, Mızıkacı Çocuk şiirinde, 

“Boynuna o yeşil fuları sarma çocuk 

Gece trenlerine binme kaybolursun, 

Sokaklarda mızıka çalma çocuk, vurulursun,” demişti.

Asaf Koçak’ın ölümün ateşi yanarken mızıka çaldığını öğrenseydi eğer, Üstad, şiirini,

“Madımak’ta mızıka çalma çocuk, yakılırsın,” diye dönüştürürdü belki.

Ateşlerde Koçak’lama söyleyen yiğit, mızıkan yüreğimizdir artık…

Dernek üyemiz sevgili Asaf KOÇAK’ı,  2 Temmuz 1993’de Sivas Madımak Oteli‘ndeki katliam sonucunda kaybetmemizin 27. yılında sevgi ve özlemle anıyoruz.